قلعه احمدشاهی یکی از بناهای برجسته تاریخی قندهار است که در قرن ۱۸ میلادی، هم‌زمان با تأسیس افغانستان نوین توسط احمد شاه درانی، ساخته شد. این قلعه با موقعیت راهبردی‌اش در مرکز شهر قندهار قرار دارد و از خشت خام و سنگ ساخته شده است. ساختار قلعه شامل برج‌های بلند مراقبت، دیوارهای قطور دفاعی و دروازه‌های مستحکم است که برای مقابله با حملات خارجی طراحی شده بودند. قلعه احمدشاهی نه‌تنها یک دژ نظامی، بلکه نماد اقتدار سیاسی احمد شاه درانی نیز محسوب می‌شود. امروزه این بنا با وجود آسیب‌های زمان، هنوز پابرجاست و از جمله مهم‌ترین نمادهای میراث ملی افغانستان است.

این بنا یکی از نمونه‌های نادر معماری صفوی در افغانستان است که ساخت آن به دوران سلطنت شاه طهماسب صفوی (قرن 16 میلادی) نسبت داده می‌شود. مکتب شاه طهماسب بیشتر به‌عنوان یک مدرسه دینی و مرکز آموزشی مذهبی مورد استفاده بوده است. از ویژگی‌های مهم معماری این بنا می‌توان به تزئینات گچ‌بری، ایوان‌های کاشی‌کاری‌شده با نقوش هندسی و گنبدی مزین اشاره کرد. با اینکه اطلاعات تاریخی این بنا محدود است و به‌صورت دقیق ثبت نشده، اما از نظر فرهنگی نمادی از نفوذ معماری و اندیشه صفوی در جنوب افغانستان است. امروزه این مکان ارزش مطالعاتی و فرهنگی دارد، هرچند نیازمند مرمت جدی است.

آرامگاه شاه آلی خان در حومه قندهار قرار دارد و یکی از بناهای آرامگاهی با ارزش تاریخی این منطقه است. شاه آلی خان یکی از حاکمان محلی یا سرداران وابسته به دورانی پس از احمد شاه درانی بوده که نقش مهمی در مدیریت منطقه‌ای قندهار داشته است. آرامگاه او با الهام از معماری اسلامی ساخته شده و شامل گنبدی مرکزی، طاق‌های تزئینی و کتیبه‌هایی بر دیواره‌های داخلی است. این مکان، هم به‌عنوان محلی برای زیارت و هم به‌عنوان نمونه‌ای از هنر آرامگاهی دوران اسلامی در جنوب افغانستان شناخته می‌شود.

مسجد جامع قندهار از بناهای مهم مذهبی این شهر است و احتمالاً ساخت آن به دوره‌های نخستین اسلام در منطقه بازمی‌گردد. با این حال، شکل کنونی مسجد در دوره‌های متأخر (به‌ویژه در دوره تیموری یا درانی) بازسازی شده است. این مسجد با معماری ساده و معنوی، شامل گنبدهای کوتاه، محراب گچ‌بری‌شده و حیاطی وسیع است. مسجد جامع هم‌اکنون نیز فعال بوده و محل برگزاری نمازهای جماعت، مراسم مذهبی و تجمع‌های دینی در قندهار است.

قندهار از گذشته به باغ‌های تاریخی‌اش معروف بوده است. «باغ گلزار» و «باغ بابا ولی» از معروف‌ترین آن‌ها هستند. این باغ‌ها که در دوره تیموریان و صفویان شکل گرفتند، با طراحی سنتی ایرانی-افغان، شامل حوض‌ها، آب‌راهه‌ها، درختان میوه و گل‌های رنگارنگ بودند. باغ‌ها نقش مهمی در فرهنگ شهری قندهار داشتند و برای استراحت، آیین‌های نوروزی و گردهمایی‌های اجتماعی استفاده می‌شدند. برخی از این باغ‌ها امروز نیز پابرجا هستند، گرچه بخشی از آن‌ها به دلیل بی‌توجهی یا جنگ آسیب دیده‌اند.

تپه مندیگک در ۵۵ کیلومتری شمال‌غربی شهر قندهار واقع شده و یکی از مهم‌ترین محوطه‌های باستانی افغانستان به شمار می‌آید. این تپه باستانی به دوره عصر برنز تعلق دارد و به عنوان دروازه‌ای میان تمدن نیاایلامی در فلات ایران و تمدن دره سند شناخته می‌شود. تپه مندیگک با قدمت بیش از ۳ هزار سال، گنجینه‌ای از آثار باستانی است که اطلاعات زیادی درباره تاریخ و فرهنگ منطقه به دست می‌دهد.

طاق چهل زینه، که در سمت غرب قندهار و بر فراز کوه «سر پوزه» واقع شده است، از آثار دوران حکومت بابر در افغانستان می‌باشد. این طاق سنگی، که به «چهل زینه» معروف است، دارای ۴۴ پله است که به یک فضای وسیع در بالای کوه می‌رسد. طاق چهل زینه به عنوان یکی از بناهای مهم تاریخی و معماری دوران بابری‌ها شناخته می‌شود و همچنان یکی از جاذبه‌های گردشگری تاریخی در قندهار است.

قصر نارنج در شهر کهنه قندهار واقع شده و به دوران اسکندر مقدونی و یونانیان بر می‌گردد. این قصر یکی از آثار باستانی برجسته است که نشان‌دهنده آثار معماری یونانی در افغانستان است. قصر نارنج به عنوان یکی از یادگارهای دوران اسکندریه خراسان در قندهار شناخته می‌شود و اهمیت زیادی در تاریخ‌نگاری منطقه دارد.

کوه عینومینه در ولایت قندهار واقع شده و به عنوان یک منطقه با ویژگی‌های طبیعی و تاریخی برجسته شناخته می‌شود. این منطقه به دلیل قرار داشتن در دل کوه‌های بلند و داشتن دره‌های حاصل‌خیز، زمین‌های زراعی، و درختان میوه، از گذشته تا کنون محل سکونت هزاران خانواده بوده است. این منطقه همچنین به عنوان یک بخش از هویت فرهنگی و تاریخی قندهار در نظر گرفته می‌شود.

خرقه شریف در شهر قندهار واقع شده و به عنوان یک اثر مذهبی و تاریخی شناخته می‌شود. این خرقه در سال ۱۱۸۲ق وارد شهر قندهار گردید و از آن زمان تا به امروز یکی از مهم‌ترین نمادهای مذهبی در منطقه است. خرقه شریف نه تنها از نظر مذهبی بلکه از منظر تاریخی نیز اهمیت زیادی دارد و به عنوان بخشی از تاریخ اسلام در افغانستان شناخته می‌شود.